Ένας μικρός, πολύ μικρός, Μήτσος…

Μαύρο πουκάμισο, ύφος κλαίουσας χήρας, ηθοποιία χειρότερη και από της Ντενίση.
Ένας μικρός, πολύ μικρός, Μήτσος.

Ένα εύστοχο σχόλιο που διάβασα στο amantomatimou.wordpress.com.

– “Ποιά δημοκρατία είναι αυτή που επιτρέπει τέτοιο θάνατο ενός 15χρονου παιδιού;” ….αναρωτήθηκε, υπό το φως των προβολέων του τηλεοπτικού στούντιο, ο Μέγας της Πολιτικής Σκέψης, ο τιμωρός της Έφης Σαρρή και της Πόπης Μαλλιωτάκη, Λάκης Λαζόπουλος.

– Είναι η ίδια δημοκρατία που επιτρέπει σε έναν “επώνυμο” που συλλαμβάνεται σε ένα κότερο γεμάτο κοκαΐνη, να τη βγάζει καθαρή γιατί έχει κολλητούς 2-3 μεγαλοδημοσιογράφους και άλλους τόσους καναλάρχες. Που αντί να τον στείλει εκεί που πρέπει, τον κάνει “διασκεδαστή” και του επιτρέπει να το παίζει τιμητής και κήνσορας των πάντων.

(Η απάντηση, φυσικά, δεν δόθηκε ποτέ. Στη “δημοκρατία του Λάκη”, επιτρέπονται μόνο θεατρινίστικοι μονόλογοι).

Και θα συμπληρώσω εγώ…
Είναι η ίδια δημοκρατία που του επέτρεψε να το παίξει τρελός στον στρατό, αλλά πανέξυπνος στην τηλεόραση.