Σήμερα θα απαντήσουμε σε ένα απολογητικό βίντεο που ασχολείται με την ιστορικότητα του Ιησού με την ονομασία: Οἱ φαιδρότητες τοῦ Μυθικισμοῦ ποὺ ἀρνεῖται τὴν ἱστορικὴ ὕπαρξη τοῦ Ἰησοῦ που μπορείτε να βρείτε εδώ.

Αυτό περιλαμβάνει μια ομιλία που έκανε ο κύριος Διαμαντής Κούτουλας. Ο Κούτουλας έχει αρκετή δράση στα ΜΚΔ και στο Youtube, και έχει και άλλα σχετικά video που αξίζει κάποιος να περιδιαβεί. Στο συγκεκριμένο επιτίθεται στον Μυθικισμό, θεωρώντας τα επιχειρήματά του σαθρά. Να σημειωθεί ότι δεν δίνει την δυνατότητα σχολιασμού στη σελίδα του, οπότε χρειάζεται να ειπωθεί μια απάντηση.

Ας αγνοήσουμε την πολυλογία και ας επικεντρωθούμε στα επιχειρήματά του και θα διαπιστώσουμε ότι αυτά είναι τα κάτωθι (η έμφαση είναι σε λέξεις κλειδιά που θα αναλυθούν):

4:20 Ιώσηπος 5:00 Αν η Φλαβιανή μαρτυρία ήταν παρεμβαλλόμενη θα είχε μπει μετά τον Βαπτιστή. Πρέπει να έγραψε μια παράγραφο. Ο Ιώσηπος επιπλέον «Αναφέρει τον Ιάκωβο τον Δίκαιο τον αδερφό του Χριστού», που τον εκτέλεσε δια λιθοβολισμού ό Άνανος ο αρχιερέας κατά την αλλαγή φρουράς του Ρωμαίου διοικητή. Δηλαδή υπήρξε ο αδερφός του Ιησού και ο Ιησούς δεν υπήρξε;» 8:54 «Ο Παύλος ξέρουμε ότι υπήρξε και έγραψε τις επιστολές…. κάποιες επιστολές τις 7 γνήσιες τις έγραψε ο Παύλος. Υπήρξε ο Παύλος. Ε λοιπόν ο Παύλος που υπήρξε λέει τα εξής παράπονα. Λέει στην Α’ Κορινθίους κ.9 : “Δεν είμαι απόστολος; δεν είμαι ελεύθερος; δεν είδα αναστημένο τον Ιησού τον κύριό μας; Δεν είστε εσείς ο καρπός του κόπου μου στην υπηρεσία του Κυρίου; Και αν ακόμα άλλοι αρνούνται να με αναγνωρίσουν σαν απόστολο, (αναφέρει κάποιων αρνούντων) για σας οπωσδήποτε είμαι, γιατί η ίδια η ύπαρξη της Εκκλησίας (της Κορίνθου εννοεί) είναι απόδειξη πως είμαι απόστολος. Να πως απαντώ σε αυτούς που αμφισβητούν την αυθεντία μου ως αποστόλου, δεν έχω τάχα το δικαίωμα να συντηρούμε με δαπάνη της Εκκλησίας μου που υπηρετώ; Δεν έχω δικαίωμα να έχω στα ταξίδια μου αδελφή χριστιανή ως σύζυγο (βοηθό εννοεί), όπως κάνουν και οι άλλοι απόστολοι και τα αδέλφια του Κυρίου και ο Κηφάς;” Δηλαδή υπήρχε η οικογένεια του Χριστού, τα αδέρφια του, που ήταν ιεραπόστολοι, μαζί με τον Πέτρο και τους αποστόλους, χώρια που λέει στην Προς Γαλάτες μου φαίνεται ότι “εγώ πήγα στα Ιεροσόλυμα και βρήκα τους στύλους της Εκκλησίας, τους αρχηγούς στην Ιερουσαλήμ. Και ήταν ο Ιάκωβος ο αδερφός του Κυρίου”. Δηλαδή υπάρχει ο Ιάκωβος ο αδερφός του Κυρίου και δεν υπάρχει ο Χριστός; Τι τρελά είναι αυτά; 11:23 Γράφει ο Ιώσηπος ότι εκτελέσανε τον Ιάκωβο τον αδερφό του Ιησού και λένε δεν υπάρχει ο Ιησούς; Στέκει; τι βλακείες λέτε; Δεν υπάρχουν πηγές. Ωραία· να πω εγώ μια πηγή, δεν θα πω για τον Τάκιτο και τον Νέρωνα, τα ξέρετε όλα από το σχολείο, ούτε τον Πλίνιο που μιλάει για χριστιανούς, θα πω τον Σουητώνιο που γράφει: «αγανάκτησε ο Κλαύδιος επειδή πλακωνόντουσαν στη Ρώμη οι εβραίοι, μέσα στις συναγωγή για κάποιον Cresto». Δηλαδή μέσα στο 41 μετά Χριστόν, τότε κυβέρνησε ο Κλαύδιος, βγάζει διάταγμα ο Κλαύδιος και λέει «να φύγουν από την Ρώμη όλοι οι εβραίοι γιατί κάθε μέρα πλακώνονται στη συναγωγή». Γιατί πλακωνόντουσαν; για κάποιον Cresto. Δηλαδή 10 χρόνια μετά τον Γολγοθά, υπάρχουν εβραίοι μέσα στις συναγωγές της Ρώμης, που λένε ο Χριστός είναι ο μεσσίας τους, ο Ιησούς δηλαδή, δεν ξέρει για Ιησού ο Σουητώνιος λέει για τον Χριστό, και πλακώνονται και άλλοι λένε ότι δεν είναι Μεσσίας. Πέφτει ξύλο και τους διώχνει όλους μαζί ο Κλαύδιος και ησυχάζει. Να δεν είναι πηγή αυτή ιστορική; Λέει κάποιος δεν έχει αρχεία ο Πιλάτος, ρωμαϊκά αρχεία; Ποια ρωμαϊκά αρχεία ο Πιλάτος ή όλοι οι Ρωμαίοι έπαρχοι της Ιουδαίας για τους χιλιάδες σταυρωμένους; Δηλαδή δεχόμαστε εμείς σήμερα, για να δείτε τι πονηρά κάνουνε, την αλήθεια που λέει ο Ιώσηπος του 6 μετά Χριστόν και είναι υπαρκτό πρόσωπο ο Ιούδας από τα Γάμαλα που τον σταύρωσε ο Ρωμαίος έπαρχος, ο Βάρους ο Ρωμαίος διοικητής που ήρθε από τις λεγεώνες. Ωραία έχουμε βρει αρχεία που λένε πηγή σταύρωση του Ιούδα; Αυτός είναι υπαρκτό πρόσωπο. Και ο Ιησούς που έχουμε εξωτερικές πηγές για τους οπαδούς του, για την ύπαρξη κάποιου. Και όχι μακρινές πηγές. Ο Σουητώνιος μιλάει για γεγονότα που έγιναν 10 χρόνια μετά τον Γολγοθά. Ο Παύλος που κανείς δεν αρνείται την ύπαρξή του μιλάει ότι πήγε και γνώρισε τον Ιάκωβο τον αδερφό του Χριστού και μάλιστα παραπονιέται γιατί και όλοι αυτοί οι αδερφοί του Χριστού…, Α ξέχασα να πω και άλλη μια πηγή, γύρω στον δεύτερο αιώνα υπάρχει και άλλη μια πηγή ο Ηγήσιππος, τον αναφέρει ο Ευσέβιος, αυτός ο Ηγήσιππος – χαμένο το βιβλίο του – γράφει, έλεγε «τα εγγόνια του Ιούδα, του αδερφού του Χριστού, τα συνέλαβε στη Ρώμη ο Δομιτιανός, ως τους τελευταίους απόγονους της οικογένειας του Ιησού, τους Δεσπόσυνους. Τι είναι ρε μάγκες μυθικιστές οι Δεσπόσυνοι; Δεσπόσυνοι δεν είναι οι απόγονοι εξ` αίματος του Ιησού; Η οικογένειά του. Υπήρξαν οι Δεσπόσυνοι και δεν υπήρξε ο Ιησούς; 14:46 Λέει ένας μυθικιστής φίλος «δεν υπάρχει Ναζαρέτ». Το διάβασε στον Price (Robert M. Price) και το αναφέρει. Ποια Ναζαρέτ. Χιλιάδες ανασκαφές έχουν γίνει και έχουν βρει ότι υπήρχε η Ναζαρέτ προ Χριστού, με το όνομα Ναζαρέτ, απλώς αυτός δεν το ξέρει. Γιατί διαβάζει τις βλακείες του κάθε ενός και τις αναπαράγει χωρίς να ξέρει. Έτσι είναι; 15:15 Υπήρξε Μέγας Αλέξανδρος; Ναι που το ξέρετε; ποιες είναι οι πηγές σας; ο Αρριανός που έγραψε 6 αιώνες μετά… Που ξέρετε ποιος ήταν ο Αλέξανδρος 6 αιώνες μετά; 16:28 Είναι δυνατόν αυτή η αντίληψη να μην τη ξέρουν οι ίδιοι οι εβραίοι. Εκείνη οι εβραίοι με τους οποίους πλακωνόταν ο Ιουστίνος ο μάρτυς. Ο Κέλσος ο μεγάλος εναντίον του χριστιανισμού τι είπε; «Ο υιός της πόρνης και του Ρωμαίου Πανθήρα» αυτή είναι η βρισιά που αναπαράγει και ο Κέλσος και το Τολεδόδ Γεσουά. Ο γιος του Πανδέρα, ενός Ρωμαίου στρατιώτη και της κομμώτριας.

.

Ας τα δούμε ένα ένα αναλυτικά: …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Έχουμε θίξει κατ’ επανάληψη την διάθεση και τάση όλων των θρήσκων και δη των απολογητών, να τονίζουν την δήθεν αδυναμία της επιστήμης να αποδείξει τον Θεό, κάτι που σε μεγάλο βαθμό έχουμε δει ότι δεν ισχύει.
Γιατί όπως ισχυρίζονται δεν είναι αυτός ο τομέας της.

Αλλά σαν συνέχεια αυτής της φράσης ακολουθεί συχνά μια συνηθισμένη χαζομάρα που ακούγεται όλο και περισσότερο τελευταία, η παρακάτω:

Γιατί δεν έχουμε ξεκάθαρες αποδείξεις για την ύπαρξη του Θεού; Μα γιατί αν αυτή ήταν ξεκάθαρη δεν θα είχε νόημα η πίστη. Δεν θα ήμασταν ελεύθεροι να τον πιστέψουμε ή όχι. Θα ήταν υποχρεωτικό. Αν ο Θεός ήθελε να καταστήσει αδιαμφισβήτητη την παρουσία του και το έκανε, θα μας στερούσε την ελευθερία της επιλογής. Αν αποδεικνυόταν αυτό που αμφισβητείς, θα το δεχτείς, θέλοντας και μη. Δε θα το κάνεις όμως ελεύθερα. Η πίστη είναι η ελευθερία της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο Θεός δεν επιβάλλει την παρουσία του. Την κάνει ελεύθερα αποδεκτή.

Δεν ξέρω αν διακρίνετε τον παραλογισμό αυτής της θεώρησης.
Με βάση αυτήν, θεωρείται δεδομένο ότι υπάρχει κάτι που λέγεται «θεός», θεωρείται δεδομένο ότι δεν μπορούμε να το βρούμε με τίποτα αυτό το κάτι, και είναι δεδομένο ότι αυτό το κάτι ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την ελευθερία μας. Ενδιαφέρεται τόσο πολύ ώστε να παίζει κρυφτούλι για να μην την επηρεάζει.

Δεν θα σχολιάσω με πόσα εδάφια της Αγίας Γραφής αυτό έρχεται σε αντίθεση. Ας φύγουμε όμως από τον Γιαχβέ και ας παίξουμε το παιχνίδι του Θεού του Ευφυούς Σχεδιασμού που υπονοείται …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Πριν από αρκετά χρόνια, όταν ακόμα βρισκόμουν εντός της χριστιανικής πίστεως, είχα αγοράσει το βιβλίο του εκλιπόντος θεολόγου Χρήστου Γιανναρά «Καταφύγιο Ιδεών». Σε αυτό, περιγράφει την πνευματική του πορεία υπό μορφή εξομολογήσεως.

Το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου (το οποίο αποτελείται από 390 σελίδες και χωρίζεται σε 31 κεφάλαια) καταλαμβάνεται από την καταγραφή της εμπειρίας του μέσα από την ορθόδοξη οργάνωση «Ζωή». Οι χριστιανικές οργανώσεις υποκαθιστούσαν (και υποκαθιστούν ακόμα) το κατηχητικό και προσηλυτιστικό έργο της επισήμου Εκκλησίας.

Γιατί όμως το χαρακτηρίζω «προσηλυτιστικό», εφόσον απευθύνονται (ως επί το πλείστον) σε ήδη χριστιανούς (μυρωμένους βαπτισμένους, του θεού παραδομένους); Νομίζω ότι η απάντηση είναι πολύ απλή. Απευθύνονται σε χριστιανούς που ποτέ τους δεν ασχολήθηκαν σοβαρά με την θρησκευτική τους πίστη. Είναι το ίδιο και το αυτό σαν να απευθύνονται σε ανθρώπους που τώρα για πρώτη φορά θα κατηχηθούν. Άλλωστε ο ίδιος ο Γιανναράς χρησιμοποιεί τον όρο αυτό όταν αναφέρεται στην προσχώρηση της μητέρας του στην κίνηση της «Ζωής» (σ. 35). Και ο Γιανναράς μπορεί μεν να δίνει τη μαρτυρία του για γεγονότα που έλαβαν χώρα αρκετές δεκαετίες πριν, όμως σήμερα βλέπουμε τα αποτελέσματα της επιρροής εκείνης.

Σήμερα υπάρχουν πολλές χριστιανικές οργανώσεις ορθόδοξες και ετερόδοξες. Ορθόδοξες του νέου ημερολογίου και του παλαιού. Κύκλοι μελέτης των Γραφών και των πατέρων, αλλά και κύκλοι «φωτισμένων» που δεν έχουν την επίσημη έγκριση της Εκκλησίας. Να προσθέσουμε επίσης και τις χριστιανικές απολογητικές ιστοσελίδες που κινούνται από το «αντιαιρετικό» γραφείο της Εκκλησίας.

Όλα αυτά όμως κινούνται γύρω από τον ίδιο πυρήνα: Την πίστη στον Χριστό. Τώρα το πώς ερμηνεύει ο καθένας τους τον «Χριστό» και την πίστη, είναι…αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Είναι πιστεύω γνωστό στους αναγνώστες ότι και οι ίδιοι οι «απολογητές» του διαδικτύου είναι μεταξύ τους διχασμένοι, αφού άλλοι δέχονται την εξέλιξη των ειδών και άλλοι όχι. Δεν είναι όμως γνωστό (και παίρνω την ευθύνη των γραφομένων μου), ότι ενώ διατείνονται περί της ιστορικότητος του Ιησού προς τους έξω, οι ίδιοι μεταξύ τους αναφέρουν ότι ο Χριστός δεν υπάρχει στην ιστορία, ότι τα νούμερα των μαρτύρων που παρουσιάζουν είναι πλασματικά, και ότι τα συναξάρια δεν είναι ιστορία! Δηλαδή, κοροϊδεύουν ανοικτά τους αναγνώστες τους.

Ο Γιανναράς καταγγέλλοντας από τη μια τον επίσημο εκκλησιαστικό μηχανισμό του καιρού του ότι διεφθάρη θεολογικώς από τη Δύση (και όχι μόνο), και αναφέροντας από την άλλη ότι πολλοί που επάνδρωσαν αργότερα εκκλησιαστικές θέσεις προέρχονταν από τις οργανώσεις, δεν δίνει πουθενά το περιθώριο ώστε να χωρέσει η «αυθεντική» Ορθοδοξία.

Τί είναι αυτό; Είναι μια πλάνη που όποιος την έχει, αρνείται να δει κατάματα την πραγματικότητα, αλλά πιστεύει ότι υπάρχει μεν (καθότι βιώθηκε από αυθεντίες -που τους καλούν «πατέρες») αλλά δεν εκπροσωπείται πλέον ορθά καθότι χρειάζεται μια «θεολογική» επαναφορά. Διαχωρίζουν δηλαδή αυτό που βλέπουν στον καιρό τους ως «ορθοδοξία», από αυτό που έχουν πλάσσει στο νου τους. Και θα λέγαμε, ότι μάλλον οφείλεται σε ψυχολογικούς παράγοντες καθώς και στην εγωιστική θέση της δήθεν κατοχής της απόλυτης αλήθειας και αυθεντίας. Ο άνθρωπος που βρίσκεται σε αυτή τη φάση, έχει την ψευδαίσθηση ότι αν κλονιστεί το πιστεύω του, θα καταρρεύσει και ο κόσμος του. Σαν να μην υπάρχει τίποτα άλλο εκτός από αυτό που έμαθε να αποδέχεται μετά από πολυετή πλύση εγκεφάλου και προπαγάνδας που υφίσταται ήδη από την παιδική του ηλικία.

Από τη δική μου εμπειρία με το Χριστιανισμό, φρονώ ότι υπάρχουν τρία πιθανά ενδεχόμενα για κάποιον που βρίσκεται σε μια τέτοια κατάσταση. Είτε θα συνεχίσει να πλανιέται περί της «ιδεώδους» Ορθοδοξίας (την οποία δεν είδε ποτέ του), είτε θα αποδεχτεί την πραγματικότητα μη απαρνούμενος το πιστεύω του αλλά ζώντας σε «απομόνωση» (εφόσον δεν μπορεί να βρει στην κοινότητα άλλους ισόψυχους και ομόφρονες), είτε θα προσπαθήσει να επανεξετάσει την ορθότητα του «πιστεύω» του, για να καταλάβει πως ποτέ δεν υπήρξε η «ιδεώδης» Ορθοδοξία, όχι τόσο εξαιτίας της ανθρώπινης αδυναμίας, αλλά στην ουσία του ίδιου του δόγματος. Όπως και αν έχει, παρακάτω παρουσιάζονται αποσπάσματα από το εν λόγω βιβλίο, για να πάρουμε μια γεύση για το πώς η Εκκλησία καταστρέφει ανθρώπινες ζωές, για όσους φυσικά πήραν την απόφαση να ακολουθήσουν ουσιαστικά και όχι τυπολατρικά τις επιταγές του «Χριστού» δηλαδή…τις δικές της …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Στο προηγούμενο μέρος, εξετάσαμε δύο από τις συνήθεις χριστιανικές απολογητικές κατηγορίες κατά του φιλοσόφου Ιουλιανού.

Η πρώτη, ήταν η πολιτική του απέναντι στους χριστιανούς.
Εκεί, είπαμε ότι φρόντισε να εξασφαλίσει την θρησκευτική ανοχή όχι μόνο απέναντι του Χριστιανισμού, αλλά και μεταξύ των χριστιανικών ρευμάτων.
Ότι η κατάργηση χριστιανών από καίριες και σημαντικές θέσεις ήταν πράξη συνετή προς αποφυγή στάσεων, και τέλος ότι το διάταγμά του που όριζε ότι ο καθηγητής της κλασσικής παιδείας δεν θα μπορούσε να είναι χριστιανός, ήταν απόλυτα λογικό και συνεπέστατο με τις χριστιανικές θέσεις πριν την επισημοποίηση του Χριστιανισμού.

Η δεύτερη, είναι ότι η στήριξή του προς τον Ιουδαϊσμό ήταν στα πλαίσια της θρησκευτικής πολιτικής της ανεξιθρησκείας. Μάλιστα δείχθηκε από τα ίδια τα γραπτά του η επικριτική του θέση απέναντι στον Ιουδαϊσμό.

Στο παρόν, θα εξεταστούν οι ισχυρισμοί περί φόνων και διώξεων, καθώς και το λεγόμενο πογκρόμ που υποτίθεται ότι διέπραξε …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…

Ο Χριστιανισμός δεν είναι στην πραγματικότητα η θρησκεία της «αγάπης», της «συγνώμης» και της ανεκτικότητας, όπως επαγγέλλεται. Απεναντίας, η Εκκλησία δεν ανέχεται τους «αποστάτες», ειδικά όταν αυτοί την εγκαταλείπουν πρωτίστως εξαιτίας της ίδιας της πίστεως, της ουσίας της, και δευτερευόντως για την υποκρισία της. Δεν συγχωρεί κανέναν που αποσκιρτά από αυτήν, διότι τον θεωρεί κτήμα της. Δούλο «θεού», δηλαδή δούλο δικό της. Πολύ περισσότερο όταν κανείς την απορρίπτει για κάτι καλύτερο, και πρόκειται περί προσωπικότητας και ανθρώπου με εξουσία που προσπαθεί να επαναφέρει τις χαμένες ισορροπίες.

Αυτό συνέβη και με την περίπτωση του Ιουλιανού. Μετά τον θάνατό του στα τριάντα δύο του, οι χριστιανοί πατέρες και συγγραφείς επισώρευσαν εναντίον του κατηγορίες διαστρέφοντας τα γεγονότα είτε επινοώντας εντελώς φανταστικά. Επί αιώνες λοιδορούνταν το όνομά του με τους χαρακτηρισμούς «αποστάτης» και «παραβάτης». Βέβαια, από την εποχή της αναγεννήσεως και του διαφωτισμού και πέρα, επιχειρήθηκε η αποκατάσταση του ονόματός του. Έτσι, «η σύγχρονη ιστοριογραφία δεν τον αντιμετωπίζει πια ως “παραβάτη” του χριστιανικού νόμου» (Η αντιπαγανιστική νομοθεσία της ύστερης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μέσα από τους κώδικες, μτφ Α. Καμαρά σ. 112). Σήμερα υπάρχουν εξαιρετικές εργασίες και βιβλία που κυκλοφορούν στο εξωτερικό και ειδικεύονται πάνω στο θέμα αυτό. Στην Ελλάδα δυστυχώς δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο συστηματικά και στον ίδιο βαθμό, εξαιτίας της παπαδοκρατίας. Υπάρχουν αναφορές σε βιβλία όπου γίνεται προσπάθεια να κατανοηθεί το ζήτημα με μετριοπάθεια και ψυχραιμία. Ωστόσο να έχουμε πάντοτε υπόψη μας ότι όσα προτερήματα κι αν αναγνωριστούν στον Ιουλιανό, πάντα θα υπάρχει το «αγκάθι» της προσπάθειάς του να επαναφέρει την εθνική λατρεία.

Το παρόν άρθρο δεν είναι βιογραφικό -αν και περιέχει βιογραφικές πληροφορίες. Αποσκοπεί στο να φέρει στο φως όσα κρύβονται επιμελώς και να διαφωτίσει πλήρως όσες «μισο-αλήθειες» ψελλίζονται από τους κατηγόρους. Συνήθως, ο Ιουλιανός κατηγορείται για την πολιτική που εφήρμοσε απέναντι στους χριστιανούς (όπως την απαγόρευση της άσκησης κάποιων επαγγελμάτων και τη στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων), για το ότι στο θρησκευτικό του πρόγραμμα υποστήριξε τους Ιουδαίους και τον συγκρητισμό (άρα, από πού κι ως πού Έλλην), για φόνους και διωγμούς κατά των χριστιανικών πληθυσμών που άλλοτε ενθάρρυνε και άλλοτε μετείχε και ο ίδιος (ανθρωποθυσίες), και τέλος για το ότι εφήρμοσε το λεγόμενο «πογκρόμ» όταν ανέλαβε την εξουσία μετά τον απροσδόκητο θάνατο του Κωνσταντίου. Σε αυτό το πρώτο μέρος, θα εξετάσουμε τα δύο πρώτα ζητήματα. Στο δεύτερο μέρος τα υπόλοιπα δύο. Οι αποδόσεις των κειμένων του Ιουλιανού είναι από τις εκδόσεις «Ζήτρος» …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος…