Πάρε-Δώσε

Σχιζοφρένεια: Πρόκειται για μια ψυχική διαταραχή που χαρακτηρίζεται από διαταραχές της αντίληψης της πραγματικότητας.

Το θέμα της φύσεως και των ιδιοτήτων του χριστιανικού θεού και τι περιλαμβάνει, είναι ένα από τα πλέον προβληματικά στην χριστιανική θεολογία. Αυτό συμβαίνει, γιατί εκ των πραγμάτων οι χριστιανοί είναι δεσμευμένοι από τις αποφάσεις των οικουμενικών συνόδων τους που έγιναν τον 4ο-8ο αιώνα. Από την άλλη, είναι δεσμευμένοι από τα μυθολογικά και αντιφατικά κείμενα της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης και κυρίως, από τον αυστηρό και υποχρεωτικό μονοθεϊσμό της Παλαιάς Διαθήκης (“ούκ έσσονται έτεροι θεοί”), που δεν μπορούν με τίποτα να αγνοήσουν. Πώς λοιπόν δίπλα στον ήδη υπάρχοντα θεό θα κολλήσει ένας νέος και αυτός, χωρίς να υπάρξουν προβλήματα δυ-θεΐας;

Η βάση είναι, ότι δεν μπορούν να αγνοήσουν τον Ιησού που θεωρείται και ο δημιουργός της θρησκείας και θεωρήθηκε θεός (όχι από όλους αρχικά). Επίσης, δεν μπορούν να αγνοήσουν τον Ιεχωβά, τον θεό που έχει αγαπημένο λαό τους Εβραίους, που φέρεται από κάποια κείμενα (της Καινής μόνο) ως πατέρας του Ιησού. Ο δυισμός όμως θα ήταν πρόβλημα. Σύντομα ο κάθε ένας από τους δύο θα νοηματοδοτούσε διαφορετικές καταστάσεις και αυτό δεν μπορούσαν να αφήσουν να συμβεί. Το πρόβλημα λύθηκε με την διανοητική κατασκευή ενός επιπλέον φανταστικού τριπλού “όντος” της “Αγίας Τριάδας” τον 4ο αιώνα, που αν και είναι “ένα”, τελικά είναι “τρία”, και περιλαμβάνει εκτός των “γνωστών” “δύο” και το “Πνεύμα του θεού”, μια έννοια βολική και ουδέτερη, που σαν εικόνα βρίσκεται πραγματικά ή φαντασιακά εύκολα στην Αγία Γραφή. Το φανταστικό αυτό τριπλό “ον”, επιβλήθηκε σαν αδιαμφισβήτητο επίσημο και κρατικό δόγμα διά της βίας σε όλη την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, επικουρούμενου και του υποχρεωτικού νηπιοβαπτισμού, και αναγράφεται 17 αιώνες μετά ακόμα και στο σύγχρονο (2016) ελληνικό σύνταγμα, δίνοντάς του “ισχύ”, τα αποτελέσματα της οποίας είναι ορατά διαχρονικά.

Επιπλέον, αποφασίστηκε ότι η “έννοια” αυτή της “Αγίας Τριάδας” περιλαμβάνει μια τόσο αποκλειστικά δεμένη σύζευξη των δύο συν “ένα” “θεών” ώστε να μην θεωρούνται σαν τρεις διαφορετικές οντότητες, αλλά με την ασαφή χριστιανική ορολογία τρία “πρόσωπα” ή και τρεις “υποστάσεις” (μην ξεχνάτε, δεσμεύονται από τον ανθρωπομορφισμό του: “καὶ εἶπεν ὁ Θεός• ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ᾿ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν” [Γένεσις, 1: 26]), αλλά τελικά να είναι ή να θεωρείται σαν μόνο ένας θεός, μία ουσία, με κοινή βούληση και ενέργεια ανάμεσα στα 3 μέλη του(!), ώστε να εξασφαλίσουν (ποιοί; οι άνθρωποι, ερήμην για τους υποτιθέμενους θεούς τους δηλαδή) ότι δεν θα νοηματοδοτούν διαφορετικές καταστάσεις, και δεν θα έρθουν ποτέ σε σύγκρουση, ενώ ταυτόχρονα αν και είναι αρκετοί, τρεις δηλαδή, έχουμε…μονοθεϊσμό!

Επειδή η κατανόηση μιας τέτοιας διανοητικής ακροβασίας ήταν και είναι δύσκολη έως αδύνατη, δημιουργήθηκαν χιλιάδες αιρέσεις και προβλήματα στην Εκκλησία, αλλά και το χειρότερο και στο ίδιο το κράτος που την θεράπαινε, το ρωμαϊκό–βυζαντινό. Διότι όποιος δεν μπορούσε να καταλάβει την αδιανόητη και παράλογη ιδεοληψία αυτή, ακριβώς όπως την όρισαν οι “πατέρες” της τον 4ο αιώνα, εθεωρείτο “αιρετικός” και κυνηγιόταν μέχρι εξαφανίσεως ή της απόλυτής του φίμωσης.

Οι πρώτες διαμάχες άρχισαν νωρίς πριν ακόμα η Εκκλησία γίνει εξουσία. Όταν όμως ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος τούς κάλεσε με έξοδα του κράτους να σταματήσουν οι έριδες (κυρίως με τους αρειανιστές) και να συμφωνήσουν, έπρεπε να βγει μια καθολική θέση που θα ήταν σεβαστή και από την κρατική εξουσία. Αυτό σήμαινε ότι αυτοί που θα είχαν την “σωστή” (τελικά) τοποθέτηση από την αρχή, θα ήταν και οι ευνοούμενοι της εξουσίας. Για τον λόγο αυτό και οι περισσότεροι δεν είχαν απόλυτα ξεκαθαρισμένη θέση και επαμφοτέριζαν, αφού τελικά η διαμάχη ήταν για την εξουσία. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν ότι ο ίδιος ο Κωνσταντίνος επέβαλε τον όρο “ομοούσιον” όπως αναφέρει ο Κ. Ντέσνερ, κάτι που δεν ήταν στις μέχρι τότε προτάσεις.

Ας δούμε τι λένε σήμερα για το “ον” αυτό οι χριστιανοί σε δύο ενδεικτικά κείμενα: …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

“λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· Τί ἐμοὶ καὶ σοί, γύναι;”.
(Κατά Ιωάννην, 2: 4)

Αναρωτιόμαστε άραγε, γιατί ο προσδιορισμός “γυναίκα” σε αντιδιαστολή με τον Ιησού την στιγμή που οι χριστιανοί μιλάνε για αναβάθμιση της γυναίκας και ισότητα από τον Χριστιανισμό; Πώς απαξιώνεται ο συνομιλητής και μάλιστα ειδικά από το φύλο του, αν υποτίθεται ότι βλέπει την γυναίκα ίση με τον άνδρα;

Εισαγωγή
Εδώ θα δούμε το καυτό θέμα “Χριστιανισμός” και μάλιστα “Ορθοδοξία και γυναίκα”.

Αν ψάξετε κάτι σχετικό σε κάποια χριστιανική ιστοσελίδα, θα διαπιστώσετε ότι η βασική επωδός όλων, είναι ότι “ο Χριστιανισμός εξύψωσε την γυναίκα από τον ειδωλολατρικό βούρκο στον οποίο βρισκόταν πριν από αυτόν”, και ότι ο Χριστός “ευλόγησε τον γάμο, η δε Εκκλησία τον έκανε μυστήριο”. Το πρώτο έχει αναιρεθεί από την ιστορική έρευνα· η θέση της γυναίκας δεν άλλαξε, άλλα χειροτέρεψε κάτω από τις οδηγίες των Πατέρων της Εκκλησίας. Μπορεί στην Ανατολή η γυναίκα να ήταν αντικείμενο διαιώνισης ή και αγοραπωλησίας μόνο (οι πλέον γνωστές γυναίκες στην Παλαιά Διαθήκη ήταν αυτές που ήσαν ή συμπεριφερόντουσαν σαν πόρνες), αλλά στο Αιγαίο, εκεί που ανθούσε η “πόλις”, οι γυναίκες είχαν πολύ καλύτερη αντιμετώπιση, αν όχι ισότητας ως πολίτες (αυτοί που αποφασίζουν δηλαδή για τα κοινά), πάντως η θέση τους δεν ήταν σε κανένα βούρκο και επηρεαζόταν μόνο από την κυρίαρχη ιδεολογία της κάθε πόλης που ζούσαν, βελτιώθηκε δε περαιτέρω στην ελληνιστική εποχή. Αντίθετα μετά την ολοκληρωτική επιβολή του Χριστιανισμού, επικράτησε ο Μεσαίωνας που στην Ανατολή ειδικά, είναι ζήτημα αν έχει φύγει. Η πραγματική ισότητα της γυναίκας ξεκίνησε από την “αιρετική” Δύση, αφού μεσολάβησαν η Αναγέννηση και ο “επάρατος” (για τους χριστιανούς) Διαφωτισμός …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

«Για να διαβάσουμε τη Βίβλο χωρίς φρίκη, πρέπει να απομακρύνουμε κάθε τι τρυφερό, συμπαθές και καλό από την ανθρώπινη καρδιά».

Συχνά λέγεται, πως οτιδήποτε μπορεί να αποδειχθεί με βάση τη Βίβλο*. Αλλά πριν παραδεχτούμε πως οτιδήποτε μπορεί να αποδειχθεί με βάση τη Βίβλο, πρέπει να αποδείξουμε ότι η ίδια η Βίβλος είναι αληθινή, γιατί αν η Βίβλος δεν είναι αληθινή ή αμφιβόλου καταγωγής τότε δεν έχει αξία και δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως απόδειξη του οτιδήποτε.
[* Διευκρίνιση: Ο Πέιν, όταν αναφέρεται στη Βίβλο, εννοεί κατά κανόνα την Παλαιά Διαθήκη.]

Αποτελεί πρακτική των χριστιανών σχολιαστών της Βίβλου και όλων των χριστιανών ιερέων και ιεροκηρύκων, να επιβάλλουν τη Βίβλο στον κόσμο σαν ένα σύνολο αλήθειας και σαν το λόγο του Θεού. Έχουν αντιδικήσει, λογομαχήσει και αφορίσει ο ένας τον άλλο για τα υποτιθέμενα νοήματα συγκεκριμένων τμημάτων και χωρίων· ο ένας λέει και επιμένει ότι χωρίο σημαίνει “άλφα”, ένας άλλος ότι σημαίνει το αντίθετο, ένας τρίτος ότι δεν σημαίνει τίποτα από τα δύο, αλλά κάτι τελείως διαφορετικό και αυτό αυτοί το ονομάζουν “κατανόηση της Βίβλου”.

Τώρα, αντί να ξοδέψω τον χρόνο τους και να τους εμπλέξω σε ένθερμες και δύστροπες συζητήσεις σχετικά με δογματικά σημεία που αντλούνται από τη Βίβλο, αυτοί οι άνθρωποι θα έπρεπε να ξέρουν, και αν δεν το ξέρουν θα ήταν αγενές εκ μέρους μου να μην τους ενημερώσω, αν η Βίβλος είναι αρκετά αξιόπιστη ως λόγος του Θεού ή όχι.

Υπάρχουν κάποια πράγματα στο βιβλίο αυτό, που λέγεται ότι έγιναν με ρητές εντολές του Θεού, που είναι τόσο σοκαριστικά για την ανθρωπότητα και για την ίδια την ιδέα της ηθικής δικαιοσύνης, όπως οι πράξεις του Ροβεσπιέρου στη Γαλλία, όπως οι πράξεις της αγγλικής κυβέρνησης στις Ανατολικές Ινδίες ή όπως οι πράξεις οποιουδήποτε σύγχρονου δολοφόνου …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Σήμερα θα διαλογιστούμε πάνω σε αυτή την έρμη λέξη, που αν και στολίστηκε τόσο όμορφα από τον Απόστολο Παύλο, δείχνει το μέγεθος της υποκρισίας του Χριστιανισμού και της Εκκλησίας. Δείχνει ότι τα λόγια μπορούν να είναι όμορφα αλλά οι πράξεις δύσκολες.

Υπάρχουν πάρα πολλοί, είναι αλήθεια, χριστιανοί ιερείς και θεολόγοι που μιλάνε με παρρησία και μελιστάλακτο ύφος για την αγάπη γενικά, για την αγάπη του Θεού και πόσο σημαντική είναι στον Χριστιανισμό, και για την αγάπη που “πρέπει” να δίνουμε στους ανθρώπους, από την οποία οι ίδιοι “δείχνουν” να είναι “πλημμυρισμένοι”. Είναι όμως έτσι;

Αρχικά, θα πάρουμε την έννοια της “αγάπης” σε όλους και σε όλα, όπως θέλουν να μας την πλασάρουν σαν αυτοσκοπό του ανθρώπου. Πόσο πραγματικά ένας εχέφρων και νηφάλιος άνθρωπος μπορεί και οφείλει να αγαπά τους πάντες και τα πάντα, έτσι όπως θέλουν να μας πουν;

Η αγάπη προέρχεται από το αίσθημα αλληλεγγύης που είναι κοινό στα περισσότερα θηλαστικά και έχει διάφορες εκφράσεις στον άνθρωπο, τόσο νοητικές όσο και συναισθηματικές· είναι αποτέλεσμα κοινών καταβολών και κοινών προβλημάτων και κινδύνων. Το συναίσθημα δουλεύει περισσότερο σε σχέση με την εγγύτητα ή την συνάφεια του αντικειμένου με το υποκείμενο. Δηλαδή, η μητρική αγάπη θεωρείται η πλέον έντονη συναισθηματικά, αφού το παιδί είναι άμεσο δημιούργημα της ίδιας της μητέρας, ακολουθούν οι φίλοι και συγγενείς. Η νοητική αγάπη είναι η κατανόηση του συμφέροντος της αγέλης και είναι εξελικτικό αποτέλεσμα. Στον βαθμό που ο άνθρωπος κατανοεί ότι η ζωή και η ευημερία του επηρεάζεται από τους φίλους, γείτονες, συνανθρώπους και την κοινωνία του, θέλει το καλύτερο γι’ αυτούς, το ίδιο για την Γη και την φύση που τον θρέφει …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Η διαμάχη μεταξύ επιστήμης και θρησκείας, που άρχισε να οξύνεται τον δέκατο έκτο αιώνα, έχει συνεχιστεί, με διάφορες μορφές, μέχρι τις μέρες μας. Συγκρινόμενη με άλλους πολέμους, έχει ορισμένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Σε κάθε μάχη ανεξαιρέτως νίκησε η επιστήμη· αλλά όταν, κατά συνέπεια, η θρησκεία εκκένωσε περιοχές που μέχρι τότε διεκδικούσε, οι μαχητές της εξήγησαν με αβρότητα ότι η διεκδίκηση δεν είχε έρεισμα και ότι η πραγματική επικράτεια της θρησκείας παρέμενε αλώβητη. Αποτέλεσμα ήταν μια βαθύτατη αλλαγή στον χαρακτήρα της θρησκείας, η οποία έγινε βαθμηδόν πνευματικότερη, ηθικότερη, και λιγότερο δογματική. Όσον αφορά την επιστήμη, κάθε νέος κλάδος επαγωγικής γνώσης ήταν αναγκασμένος να αγωνιστεί σκληρά για την ύπαρξή του· ωστόσο, όταν κατέκτησε την ελευθερία του συχνά συμμάχησε με τη θρησκεία για να επιτεθεί εναντίον νέων επιστημών που δεν είχαν ακόμη το κύρος του νικητή. Η διαδικασία αυτή, στη θρησκεία και στην επιστήμη, συνεχίζεται ακόμη σήμερα.

Η επίθεση της επιστήμης εναντίον των δογμάτων, που ήσαν καθολικώς αποδεκτά στον χριστιανικό κόσμο στις αρχές του δέκατου έκτου αιώνα, έχει προχωρήσει, σε γενικές γραμμές, από τα έξω προς τα μέσα, αρχίζοντας με τα ουράνια, στη συνέχεια με τη γεωλογική ιστορία της γης, ύστερα με την προέλευση των μορφών της ζωής, ακολούθως με το ανθρώπινο σώμα, και τέλος με τον ανθρώπινο νου. Θα ξεκινήσω με μια σύντομη επισκόπηση αυτής της ιστορίας και ύστερα θα προσπαθήσω να ξεδιαλύνω τα ουσιώδη της διαμάχης καθώς αυτή εξελίσσεται σήμερα.

Ας δούμε πρώτα τι πίστευαν οι χριστιανοί προτού η επιστήμη αρχίσει τις επιθέσεις …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »