Πάρε-Δώσε

Τον τελευταίον καιρόν με την εκλογικήν άνοδον της Χρυσής Αυγής έγινε του συρμού στο πολιτικόν μας προσκήνιον να ομιλούν διά τον Φασισμόν, την Δημοκρατίαν, τον Β’ Π.Π., τους Ρούβελτ-Τσώρτσιλ-Στάλιν, τον Μουσσολίνι, τον Χίτλερ, τον μεταπολεμικό κόσμο κ.ο.κ., οπότε πρέπει να ενημερώσωμε τους φίλους μας περί του τί σημαίνουν αυτοί οι όροι και όλα αυτά!

Η Νεωτερικότης, η οποία εγεννήθη με τον Διαφωτισμόν και την λεγομένην “Γαλλικήν Επανάστασιν”, συντόμως εκρυσταλλώθη εις κοσμοπολιτικήν θρησκείαν ήτις απέκτησε σκληρά και άκαμπτα δόγματα. Διατί την ονομάζομε “κοσμοπολιτικήν θρησκείαν”; Διότι πληροί τον ορισμόν της θρησκείας, τουτέστιν θρησκεία είναι οιοδήποτε ιδεολόγημα το οποίον γνωρίζει “Τί είναι ο άνθρωπος και τι είναι ο κόσμος”! Όμως η Νεωτερικότης επιπλέον χαρακτηρίζεται από φανατισμόν και πολεμικήν, και διά τούτο εξεχύθησαν οι γαλλικοί στρατοί ανά την Ευρώπην και την επέβαλον με ζήλον, βίαν και φανατισμόν ο οποίος ενίοτε υπερέβαινε και τας γνωστάς αγριότητας των χριστιανών! Η Νεωτερικότης περιέλαβε τον ρουσσοϊκόν μύθον της ισότητος των ανθρώπων και τον έτερον, των “ευγενών αγρίων” (από εκεί και η μαρξιστική μυθολογία περί ευγενών αταξικών παραδεισίων προ-πολιτισμένων κοινωνιών) τον συνδεόμενον με τον άλλον επίσης προσληφθέντα μύθον, ότι ο άνθρωπος είναι φύσει αγαθός και εάν δεν υποστεί κοινωνικήν κατήχησιν θα λάμψη η αγαθότης του και διά τούτο καθεστώς χωρίς άρχοντας, λαϊκόν, αμεσοδημοκρατικόν κατά προτίμησιν, όχι μόνον θα ήτο τέλειον αλλά θα έφερνε ευτυχίαν, χαρά και αφθονία. Όπως όλοι γνωρίζομε ο μύθος αυτός σήμερον που ζώμεν καθαυτό “μυθολογικήν” εποχήν, οσημέραι εδραιούται και περαιτέρω. Επίσης ενεσωματώθη εις αυτήν και η αφελής Αθεΐα της εποχής, η θρησκεία και η πίστις εις το Επέκεινα και εις τον Ιδεώδη κόσμον εκηρύχθη δεισιδαιμονία και προϊόν του φόβου των αγρίων (δεν μας λέγουν όμως ποίων αγρίων; Των ευγενών φιλοσοφημένων των αταξικών κοινωνιών ή κάποιων άλλων, μη-“ευγενών αγρίων”;). Η Νεωτερικότης επίσης εδογμάτισε ότι ο άνθρωπος δεν έχει ανάγκην κοινωνικής ζωής (είναι το μοναχικόν αριστοτελικόν θηρίον ή μήπως ο αριστοτελικός θεός;) κι διά τούτο είναι αποτινακτέα ως κοινωνικά μυθεύματα οι δεσμοί με την οικογένειαν, το γένος, την πατριάν, την συνοικίαν, την πόλιν, την κοινωνία, το έθνος, την γλώσσα, την ανθρωπολογικήν φυλή, την συντεχνίαν, την θρησκευτική λέσχη κ.ο.κ. Οπότε είναι έννοιαι κεναί περιεχομένου η πατρίς, το έθνος, η κοινωνία, ο πολιτισμός εθνικός ή λαϊκός, η γλώσσα, η ιστορία κ.ο.κ. Όπως λέγει ο Κ. Μαρξ, ποτέ να μην είπωμεν ότι υπάρχουν και δεσμεύεται ο άνθρωπος από αυτές, συλλογικαί υπέρτεραι οντότητες, όπως η οντότης κοινωνία. Ούτως εγεννήθη η έννοια της ατομοκεντρικής κοινωνίας και του νεωτερικού ανθρώπου ο οποίος δεν έχει ούτε ταυτότητα, ούτε ρίζες! Στον άνθρωπον αυτόν “φτερό στον άνεμο”, που στέκεται ψυχικά άδειος και ανικανοποίητος στην πολιτιστική-ιστορική του μοναξιά, πραγματικός “φελλάχος” υπό την σπεγκλεριανή έννοια, δίδεται ως αντιστάθμισμα το πακέττο “Ανθρώπινα Δικαιώματα”. …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Γράφει ο Ιωάννης Νεοκλής Φιλάδελφος Μ. Ρούσσος

Οι, ως συνήθως ανώνυμοι, απολογητές της ΟΟΔΕ με το διαδικτυακό άρθρο τους, «Το αντιχριστιανικό κείμενο-απάτη, “Περί ορθοδόξου και βυζαντινής Ιεράς Εξετάσεως” – Η κ. Αμαλία Κ. Ηλιάδη (ιστορικός), ο Ιωάννης Νεοκλής Ρούσσος (ανιστόρητος) και ο κρατικός υπάλληλος “Κοιαισίτωρ” (quaesitor), ο οποίος μετατράπηκε από υπεύθυνος για θέματα αστυφιλίας, σε… “ιεροεξεταστή”!», επιτέθηκαν σφοδρότατα και με χαρακτηρισμούς σε προηγούμενη έκδοση τού άρθρου μου με τίτλο «ΠΕΡΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ KAI ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΙΕΡΑΣ ΕΞΕΤΑΣΕΩΣ» καθώς και σε μένα προσωπικώς, με κύριο αιτιολογικό το ότι στο μέρος του άρθρου με τίτλο «Το Αξίωμα του Quaesitor = Ανακριτή, Βυζαντινού Ιεροεξεταστή» γράψαμε εσφαλμένως ότι αυτό το αξίωμα και τα καθήκοντά του νομοθετήθηκαν εντός της Νεαράς 80, του έτους +539.

Έτσι εδώ τους παρέχω την παρακάτω απάντηση για να διορθωθεί και να λήξει το ζήτημα. …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Το βιβλίο του Δανιήλ, προφητικό υποτίθεται, οι πιστοί των χριστιανικών και εβραϊκών αιρέσεων ισχυρίζονται και διαλαλούν ότι γράφτηκε στην Βαβυλώνα από τον Δανιήλ, συνετό και δίκαιο νεαρό επιλεγμένο προφήτη του Γιαχβέχ, κατά την Βα­βυλωνιακή αιχμα­λωσία της εβραϊκής ανωτέρας και άρχουσας κοινωνικής τάξεως.

Για να δούμε πολύ σύντομα πως είχε η ιστορία της μετοικεσίας ή ακριβέ­στε­ρον των 3 μετοικεσιών. Από την Ισ­το­ρία, και το Δ΄ Βασιλειών 21: 26, και κεφάλαια 22 και 23, ο βασιλιάς Ιωσίας ο υιός του Αμών (και της Ιεδιδά, βλέπε και Β΄ Παρα­λει­πομένων 33: 25, 34: 1-32, 35: 1-25, κλπ.), σκοτώ­θη­κε σε μάχη κατά των Αιγυπ­τί­ων το – 609 σε ηλικία 39 ετών. Άφησε τέσσερις γιους: τον Ιωάχαζ ή Ιωανάν, τον Ελι­ακίμ ή Ιωακίμ, τον Ματθανίαν ή Σε­δε­κίαν, και τον Σαλούμ, Δ΄ Βασιλειών 23: 30, 23: 34, 24: 17, Α΄ Παραλειπομέ­νων 3: 15. Η πρώτη σημαντι­κή μετοι­κε­σία έγινε μεταξύ – 604-602, επί βασι­λέως Ιωακίμ (και Ιωακείμ) δεύτερου γιου του Ιωσία, Δ΄ Βασιλειών 23: 34-37, 24: 1-5, Α΄ Παραλειπομέ­νων 3: 15, Δανιήλ 1: 1-2, κλπ. Ο Ιωακίμ δεν με­τα­φέρθηκε στην Βαβυλώνα μαζί με τους άλλους. Ο Ναβουχοδονόσορ τον έκανε υποτε­λή βασιλέα. Αλλά 3 χρόνια με­τά ο Ιωακίμ επανασ­τάτησε και μετ’ ολίγον απέθανε. Περίπου 7 ή 8 χρόνια αργότερα και με­τά από ταραχές, μόλις που είχε αναλάβει ως βασιλεύς ο γιος του Ιωακίμ, ονόματι Ιωαχίμ κατά τους Ο΄(β΄) αλλά Ιωαχίν κατά την Μασόρα, την έκδοση του King James, κ. ά., ο Ναβουχοδο­νόσορ επα­νεκ­στ­ρατεύει κα­τά της Ιουδαίας και τιμωρεί σκληρά με νέα μετοικε­σία Δ΄ Βασιλειών 24: 6-16. Ο Ιω­α­χίμ-Ιωαχίν με όλη του την οι­κογένεια, δεν είχε την τύχη του πατέρα του, μεταφέρ­θη­κε στην Βαβυλώνα και αυτός πρέπει να είναι ο Ιε­χονίας του Α΄ Παρα­λει­πο­μένων 3: 16 και του Ματθαίου 1: 10-11. (Σημειώστε ότι με­ταξύ των βι­β­λ­ίων των Βα­σιλειών και των Παραλειπομένων πολλά ονόματα έχουν πα­ραλλαγές. Εδώ το «ν» της Μασόρας ταιριάζει με το «ν» του Ιε­χο­νία.). Η τελευ­ταία και χειρότερη­ μετοικεσία έλαβε χώρα μεταξύ –586-585, επί βα­σι­λέως Σε­δεκία, τρίτου γιου του Ιω­σία, ο οποίος είχε την τύ­χη να είναι ο τελευ­ταίος βασιλεύς του βα­σιλείου του Ιούδα. Αυτός και η οικογένεια του είχαν φρικιαστική τύ­χη στα χέρια του εξαγριωμένου πλέον βαβυλω­νί­ου βασιλιά. Αυτή την φορά ο Ναβουχοδονόσορ ετιμώρησε πολύ σκληρά την Ιουδαϊ­κή άρχουσα τάξη για την ανυπακοή, αναξιοπιστία και μπαμπεσιά της, Δ΄ Βα­σι­λει­ών 25: 1-26, Α΄ Παραλειπομέ­νων 3: 15, κ.λπ. …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

«…η ίδια είσαι εσύ, Δημοκρατία, αφρόντιστη και κακογερασμένη, βρώμικη και ντυμένη με κουρέλια που δεν σου πρέπουν…».
(Παράφραση του Ομήρου, «Οδύσσεια» Ω 249-250)

Δύο από τις πιο χαρακτηριστικές ιδιότητες αυτού του μεταελληνικού κόσμου στον οποίον ζει εδώ και 16 αιώνες η ανθρωπότητα, είναι η υπερβολική ασάφεια και η μεγάλη δεξιοτεχνία στην παραποίηση. Αυτή η ίδια η προέλευση άλλωστε του συγκεκριμένου «πολιτισμού» που τώρα κυριαρχεί, προϋποθέτει αξιωματικά κάτι τέτοιο, αφού ένας πολύ πονηρός τρόπος για να κρύβει κανείς την όποια ανεπιθύμητη, για αυτόν, αλήθεια είναι να μιλάει ακατανόητα ή με ασάφεια, αλλά και να παραχαράζει ή να παραποιεί γεγονότα και νοήματα. Ο E. A. Ράουτερ παρατηρούσε από την δεκαετία του ’60 κιόλας ότι, «όσο ασαφέστερα εκφράζεται κανείς, τόσο περισσότερο μένει κρυμμένο το ψέμα που υπάρχει στον λόγο του…» («Η Κατασκευή Υπηκόων»).

Οι αρχαίοι, αβάπτιστοι και πραγματικοί Έλληνες πρόγονοί μας, έδιδαν μεγάλη προσοχή στην ακριβολογία, για αυτό άλλωστε και έφθασαν την ανθρώπινη νόηση στα ύπατα ιστορικά της σημεία. Κάθε λέξη σήμαινε ένα πολύ συγκεκριμένο πράγμα, ούτε ένα χ παραπλήσιο, ούτε ένα ψ παρόμοιο. Από τους ομηρικούς κιόλας χρόνους, βρίσκουμε να χρησιμοποιούν εν συνόλω δώδεκα (12!!!) ρήματα για το «βλέπω», και συγκεκριμένα τα: Βλέπειν, θεωρείν, ειδείν, οράν, λεύσσειν, αθρείν, θεάσθαι, σκέπτεσθαι, όσσεσθαι, δενδίλλειν, δέρκεσθαι και παπταίνειν -ένα διαφορετικό δηλαδή ρήμα για κάθε διαφορετικό κοίταγμα …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

[Μετάφραση των συνοπτικών αλλά πολύ περιεκτικών σελίδων 519-537, περί της θεολογικής και δογ­ματικής θεμελιώσεως της Ιεράς Εξετάσεως και μιας σύντομης αλλά πολύ κατατοπιστικής ιστο­ρικής διαδρομής της, του εξαι­ρε­τι­κού ερευνητικού συγγράμματος: History of the Christian Religion to the Year Two Hundred (Ιστορία της Χριστιανικής Θρησκείας μέχρι το Έτος 200), by Charles B. Waite, A. M., Fifth Edition – Revised. Chicago, 1900.

Ο μεταφραστής προσέθεσε μερικές επιπλέον ση­μει­ώσεις, πληροφορίες και αναφορές εντός του κειμένου της μετάφρασης και έναν μικρό επίλογο. Όλες οι προσ­θήκες του μεταφραστή συγγραφέως έχουν τεθεί εντός [ ] ορθογωνίων αγκυλών.

Διαβάστε επίσης: «Περί ορθοδόξου και βυζαντινής Ιεράς Εξετάσεως»]

ΠΕΤΡΟΣ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΣ

Ο Πέτρος, σύμφωνα με την αφήγηση των Πράξεων των Αποστόλων 5: 1-11, χτύπησε και έριξε νεκρούς τον Ανανία και τη [σύζυγό του] Σαπφείρα επειδή εψεύ­σθησαν και παρα­κράτησαν μέρος από το αντίτιμο του κτήματος που επώλησαν. …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »