Πάρε-Δώσε

Η ατυχία στη γέννα
Στις 16 Ιανουαρίου του 1962, σε ένα νοσοκομείο της Μασαχουσέτης, η Τζούντι Χόιτ βίωσε την χειρότερη εμπειρία που θα μπορούσε να ζήσει μία επίδοξη μητέρα. Η γέννα ήταν δύσκολη, καθώς ο ομφάλιος λώρος είχε μπλεχτεί γύρω από το λαιμό του εμβρύου, σταματώντας την αιμάτωση του εγκεφάλου τα πρώτα κρίσιμα λεπτά της ζωής του.

Τελικά το αγοράκι έζησε, αλλά όπως είπαν αργότερα οι γιατροί στους γονείς του, δεν θα μπορούσε ποτέ ούτε να περπατήσει, ούτε να μιλήσει. Η ολιγόλεπτη αυτή στέρηση του οξυγόνου κατέστρεψε το τμήμα εκείνο του εγκεφάλου που ελέγχει την κίνηση των άκρων και της ομιλίας. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να ελέγχει τις κινήσεις του κεφαλιού.

Οταν το μωρό έγινε εννέα μηνών και οι γονείς συνειδητοποίησαν πως ήταν τετραπληγικός, οι γιατροί τους πρότειναν να τον βάλουν σε ένα ειδικό ιατρικό κέντρο για παιδιά με τέτοια προβλήματα, όπου θα τύγχανε της καλύτερης δυνατής φροντίδας. Οι Χόιτ ήταν κατηγορηματικοί. Βλέπετε τα ματάκια του Ρικ ακολουθούσαν τις κινήσεις τους μέσα στο δωμάτιο. Δεν μπορούσαν να αποδεχθούν ότι το παιδί τους θα έμενε για πάντα «φυτό» και έτσι πήραν την δύσκολη απόφαση να τον μεγαλώσουν μαζί μαζί με τ’ αδέλφια του σαν ένα φυσιολογικό παιδί. …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες τής Βαρκελώνης, το 1992, οι φίλαθλοι θα είχαν την χαρά να απολαύσουν εντός τών γηπέδων, την πιο διάσημη, ίσως, ομάδα καλαθοσφαίρισης (μπάσκετ) που εμφανίστηκε ποτέ στους αγωνιστικούς χώρους: Την εθνική ολυμπιακή ανδρική ομάδα τών Ηνωμένων Πολιτειών, ή όπως έμεινε γνωστή στην αθλητική ιστορία, την «ομάδα όνειρο» (dream team).

Η ιδιαιτερότητα αυτής τής ομάδος, ήταν πως για πρώτη φορά αγωνίζονταν σε διεθνή αθλητική διοργάνωση, οι επαγγελματίες παίκτες τού αμερικανικού πρωταθλήματος (NBA). Μέχρι τότε, την αμερικανική ομάδα μπάσκετ εκπροσωπούσαν οι ερασιτέχνες παίκτες τού πανεπιστημιακού πρωταθλήματος (NCAA). Η απόφαση τής FIFA, το 1989, να επιτρέπεται η συμμετοχή και τών επαγγελματιών αθλητών στους Ολυμπιακούς Αγώνες, άνοιξε διάπλατα την θύρα, στους διάσημους αστέρες τού αμερικανικού πρωταθλήματος καλαθοσφαίρισης, που μέχρι τότε αγωνίζονταν όλοι μαζί στο ίδιο γήπεδο, μόνο μια φορά τον χρόνο, στον αγώνα Δύσης και Ανατολής (All star game). Και πάλι όμως, το παιχνίδι αυτό αποτελούσε μια ενδοαμερικανική υπόθεση, που στερούσε την παρουσία τους από τα διεθνή γήπεδα.

Όπως ήταν αναμενόμενο, η παρουσία αυτής τής ομάδας στην Βαρκελώνη, επισκίασε κάθε άλλη. Τα ινδάλματα τής «Dream Team» αποθεώνονταν από όλους σχεδόν τούς φιλάθλους, ανεξαρτήτως εθνικής καταγωγής. Παίχτες αντίπαλων ομάδων, τούς ζητούσαν…αυτόγραφα και αναμνηστικές φωτογραφίες μαζί τους. Οι παίχτες τής «Dream Team», εκπλήρωσαν σε μεγάλο βαθμό τις προσδοκίες των φιλάθλων. Μετέτρεψαν το κάθε παιχνίδι σε περίπατο, προσφέροντας και αρκετό θέαμα.

Οι αντίπαλοι, γνώριζαν εκ τών προτέρων την «μοίρα» τους και προσπαθούσαν απλά να κρατήσουν την διαφορά τής ήττας σε αξιοπρεπή επίπεδα. Αν μπορεί να κριθεί αξιοπρεπής η -κατά μέσον όρον- διαφορά τών σχεδόν 44 πόντων …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

«Την Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες».

«Ένωσις τζι’ ας γενή το γαίμαν μας αυλάτζιν».
Συνθήματα γραμμένα σε τοίχους τής Κύπρου

Στις περισσότερες χώρες του κόσμου -αν όχι σε όλες- στον χώρο του αθλητισμού (και ειδικά στο ποδόσφαιρο που θεωρείται ο «βασιλιάς των σπορ»), έχουμε συνήθως τα δίπολα μεταξύ μεγάλων ομάδων, με τους φιλάθλους-οπαδούς τους να τις θεωρούν ως «θρησκεία». Έτσι, π.χ. στην Ισπανία έχουμε το δίπολο Ρεάλ Μαδρίτης και Μπαρτσελόνα, στην Ελλάδα τους δύο «αιώνιους αντιπάλους» Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό κ.ο.κ.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην Κύπρο, μεταξύ των αθλητικών σωματείων, ΑΠΟΕΛ (Αθλητικός Ποδοσφαιρικός Όμιλος Ελλήνων Λευκωσίας) και Ομόνοιας. Μόνο που εδώ, η αντιπαλότητα αυτών των ομάδων -και κατά συνέπεια και των οπαδών τους- δεν έχει ως ελατήριο αυτόν καθ’ αυτόν τον αθλητισμό με την διεκδίκηση του γοήτρου της καλύτερης ομάδας, αλλά την πολιτική τοποθέτηση. Ο ΑΠΟΕΛ είναι ταυτισμένος με τον πατριωτικό χώρο και η Ομόνοια είναι στην συνείδηση του Κυπρίων η ομάδα τού ΑΚΕΛ (Ανορθωτικό Κόμμα Εργαζόμενου Λαού), δηλαδή του κομμουνιστικού κόμματος της Κύπρου.

Ο ΑΠΟΕΛ ιδρύθηκε το 1926, με πρωτοβουλία του ελλαδίτη επιχειρηματία και φίλου τού αθλητισμού, Γεώργιου Πούλιου και την συμμετοχή σαράντα περίπου Ελληνοκυπρίων. Ως χρώματα της ομάδας, επιλέχτηκαν το κίτρινο της Κύπρου και το γαλάζιο τής Ελλάδος. Το 1948 όμως επήλθε η διάσπαση, για πολιτικούς λόγους, με παρασκήνιο τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο. Η αφορμή ήταν ένα τηλεγράφημα που έστειλε προς τον ΣΕΓΑΣ, στις 23 Μαΐου 1948, το διοικητικό συμβούλιο τού ΑΠΟΕΛ, με την ευκαιρία των πανελλήνιων αγώνων στίβου. Σ’ αυτό, μεταξύ άλλων, δινόταν η ευχή να «τερματισθεί η εθνοκτόνος ανταρσία». Οι παράγοντες του ΑΠΟΕΛ, οι οποίοι ήταν προσκείμενοι στην Αριστερά και το κυπριακό κομμουνιστικό κόμμα (ΑΚΕΛ), θεώρησαν αυτή την φράση, άκρως προκλητική και λίγες μέρες αργότερα, αποχώρησαν από τον σύλλογο, ιδρύοντας στις 4 Ιουνίου 1948, ένα νέο σωματείο, τον Αθλητικό Σύλλογο Ομόνοια Λευκωσίας. Ένας τίτλος (Ομόνοια), μάλλον ειρωνικός, αν λάβει κανείς υπόψιν τα επακόλουθα …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Όχι, οι εικονιζόμενοι που κραδαίνουν τη σημαία των Σκοπίων, δεν διαδηλώνουν υπέρ της Βαρντάρ Σκοπίων. Ούτε υπέρ της Τέτεκς. Οπαδοί της ομάδος του Ηρακλή είναι που διαδήλωσαν εχθές στην Θεσσαλονίκη υπέρ των «δικαίων» της ομάδος τους (και στη συνέχεια κάποιοι εξ αυτών κατέστρεψαν αυτοκίνητα, τζαμαρίες, ένα υποκατάστημα των ΕΛΤΑ κ.λπ…). Και φυσικά δεν είναι ούτε μεμονωμένο ούτε τυχαίο γεγονός, καθώς οι «σημαιοφόροι» βρίσκονται στην κεφαλή της πορείας για να είναι εμφανείς οι σημαίες σε όλους. Για να περάσουν το μήνυμα που θέλουν.

5.000 Ηρακλειδείς διαδήλωσαν εχθές όχι φυσικά για το ασφαλιστικό ή το εργασιακό ή το ΔΝΤ, αλλά επειδή η αγαπημένη τους ομάδα οδηγείται στην Β΄ Εθνική. Απολύτως θεμιτό το γεγονός και εύγε τους, αφού έτσι αισθάνονται. Η ανωτέρω όμως εικόνα με τις σκοπιανές σημαίες είναι άκρως προβληματική. Κατ’ εμέ το ανησυχητικό δεν είναι ότι δύο, πείτε τους μαλάκες, προβοκάτορες, πράκτορες ή όπως αλλιώς θέλετε, σήκωσαν δύο σημαίες των Σκοπίων. Το ανησυχητικό είναι ότι οι υπόλοιποι 4.998 που συμμετείχαν στην πορεία δεν αντέδρασαν στην προβοκάτσια …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

«Πως θα μπορούσα να κερδίσω ποτέ έναν τέτοιον αθλητή; Εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου κι αυτός για μια ολόκληρη πατρίδα».
Τζόνι Κέλι (μαραθωνοδρόμος)

Ο Στέλιος Κυριακίδης ήταν αθλητής δρόμων ημιαντοχής και αντοχής, με ιδιαίτερη έφεση στον μαραθώνιο. Έγινε παγκοσμίως γνωστός, όταν κέρδισε τον διάσημο Μαραθώνιο της Βοστόνης, το 1946, χρησιμοποιώντας αυτήν την περιφανή νίκη ως όχημα ευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης για την δραματική κατάσταση της Ελλάδος. Γεννήθηκε στις 4 Μαΐου 1910 στο χωριό Στατός της Πάφου στην Κύπρο. Ήταν γιος των αγροτών Γιάννη και Ελένης Κυριακίδη. Από μικρός είχε το μικρόβιο το τρεξίματος, καθώς οι συχωριανοί του τον θυμόνταν να τρέχει με την παραμικρή αιτία κι αφορμή. Συνήθως «πεταγόταν» μέχρι το απέναντι χωριό που απείχε 15-20…χιλιόμετρα. Έβγαλε το Γυμνάσιο στην Πάφο κι από την εφηβική του ηλικία άρχισε να παίρνει μέρος σε αγώνες· αρχικά σε αγώνες ως αθλητής του χωριού του και στην συνέχεια, από το 1930, ως αθλητής του Γυμναστικού Συλλόγου «Ολύμπια» της Λεμεσού· σύλλογο τον οποίο δεν εγκατέλειψε, μέχρι και το τέλος της αθλητικής του σταδιοδρομίας, παρ’ ότι σύντομα, θα μετακομίσει και θα εγκατασταθεί στην Αθήνα, έχοντας εργαστεί προηγουμένως, για ένα διάστημα, σαν υπάλληλος του Δήμου Λεμεσού.

Στην Ελλάδα και στην Αθήνα, θα εργαστεί ως υπάλληλος (εισπράκτορας) της Ηλεκτρικής Εταιρείας (Δ.Ε.Η.), χωρίς να εγκαταλείψει τον αθλητισμό και τις μεγάλες αποστάσεις. Θα σαρώσει τα μετάλλια σε Ελλάδα και Βαλκάνια με τα χρώματα της Ελλάδος, όπου για αρκετά χρόνια ήταν ο αδιαμφισβήτητος πρωταθλητής. Ο Κυριακίδης ήταν αυτός που κατέρριψε την πανελλήνια επίδοση του Σπύρου Λούη στον Μαραθώνιο· μια επίδοση τεσσάρων περίπου δεκαετιών. Ο Λούης μάλιστα, φέρεται να υποδέχεται τον Κυριακίδη στο σπίτι του στο Μαρούσι και χαμογελώντας να του λέει: «Παιδί μου Στέλιο, να τρέχεις πάντα, γιατί εμείς οι Έλληνες γεννηθήκαμε για να τρέχουμε. Μόνο έτσι καταφέραμε να ζήσουμε τόσους αιώνες».

Λίγο μετά την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα, το 1941, ο Στέλιος Κυριακίδης θα νυμφευθεί την σύντροφό του Ιφιγένεια και μαζί θ’ αποκτήσουν τρία παιδιά: Την Ελένη, την Μαίρη και τον Δημήτρη. Τα χρόνια της Κατοχής, θα είναι δύσκολα για τον Στέλιο Κυριακίδη, όπως και για όλους τους Έλληνες. Όπως έλεγε κι ίδιος, το γαμήλιο δώρο του ήταν ένα ψωμί (κι αυτό μισό), ενώ λόγω της σχετικής αναγνωρισιμότητάς του, κατάφερνε να εξασφαλίζει που και και που, μερικά λαχανικά. Η αθλητική ιδιότητα, θα του σώσει την ζωή, όταν συνελήφθη απ’ τους Γερμανούς στο Χαλάνδρι, το 1943, με άλλα 49 άτομα ως αντίποινα για τον φόνο ενός Γερμανού. Ο Γερμανός αξιωματικός υπηρεσία -που συμπτωματικά ήταν κι ο ίδιος μαραθωνοδρόμος-, θα τον αφήσει ελεύθερο, όταν θα διαπιστώσει ότι ο Κυριακίδης έχει συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 στο Βερολίνο (για καλή του τύχη, είχε στο πορτοφόλι του που το έψαξαν, εκτός από την ταυτότητά του και την κάρτα διαπίστευσης στους αγώνες). Οι υπόλοιποι εκτελέστηκαν… Όπως αναφέρει ο γιος του, Δημήτρης Κυριακίδης, «Μια άλλη φορά, όταν οι Γερμανοί εισέβαλαν στο σπίτι μας, βρήκαν ένα άλμπουμ με φωτογραφίες από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου. Στην πρώτη σελίδα ήταν ο Χίτλερ.“Χάιλ Χίτλερ!” είπαν και εξαφανίστηκαν. Έτσι εδόθη εντολή να μην πηγαίνει κανείς στο σπίτι του Κυριακίδη. Από τότε ο πατέρας μου έκρυβε στο υπόγειό μας τους συμμάχους που έπεφταν με τα αλεξίπτωτα και έφευγαν αργότερα στην Αίγυπτο». …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »