Πάρε-Δώσε

Το σύνθημα που ακούγεται από τα χείλη περίπου 5.000 οπαδών της ποδοσφαιρικής ομάδας της πόλης Crotone (=Κρότων, σημαντική αρχαία ελληνική πόλη της Κάτω Ιταλίας), είναι το εξής: Salutate la Magna Grecia.

Σε μετάφραση: ΧΑΙΡΕΤΗΣΤΕ (ΥΠΟΚΛΙΘΕΙΤΕ) ΣΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ!

Το σύνθημα απευθύνεται στην αντίπαλη ομάδα για να της υπενθυμίσει που βρίσκεται, σε τι χώματα ιερά πατάει…

Πηγή: ixorcosmos.gr

Ως γνωστόν η διεξαγωγή των πρώτων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων που έγιναν στην Αθήνα το 1896, σφραγίστηκε με την κατάκτηση της νίκης στον Μαραθώνιο δρόμο από τον Σπύρο Λούη. Αν κι αυτή η νίκη γέμισε με υπερηφάνεια τα στήθη των Ελλήνων, που θεωρούσαν ζήτημα τιμής την ελληνική νίκη στον Μαραθώνιο, εν τούτοις αυτός ο θρίαμβος έχει και κάποιες σκιές που δεν κάνουν την νίκη του Λούη και τόσο…αδιαμφισβήτητη.

Ο Λούης, παρ’ ότι μαρτυρείται ότι ήταν ένας σχετικά καλός δρομέας (αν και όχι ολυμπιακού επιπέδου και επιπλέον χωρίς προηγούμενη αθλητική εμπειρία), φαίνεται να μπήκε στον κατάλογο των αγωνιζόμενων, παρατύπως, χάριν του Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλου, υπεύθυνου της διοργάνωσης των προκριματικών και της διεξαγωγής του Μαραθώνιου. Η λεπτομέρεια βρίσκεται στο ότι ο Παπαδιαμαντόπουλος, ως συνταγματάρχης του ελληνικού στρατού, ήταν διοικητής του Σπύρου Λούη όταν αυτός υπηρετούσε την στρατιωτική του θητεία. Ως φαίνεται ο Παπαδιαμαντόπουλος είχε εμπιστοσύνη στις δυνατότητες του Λούη και προσπάθησε να τον προωθήσει με κάθε τρόπο, έτσι ώστε να πραγματώσει το όνειρο της ελληνικής μαραθώνιας νίκης.

Ο Λούης μπήκε τελευταία στιγμή στους προκριματικούς, όταν παράτυπα αυξήθηκε ο αριθμός των Ελλήνων μαραθωνοδρόμων από 10 σε 12. Ο Λούης τερμάτισε ενδέκατος και παρ’ ότι -όπως φημολογείται- δεν έπιασε ούτε καν το χρονικό όριο πρόκρισης, εν τούτοις προκρίθηκε, κάνοντας χρόνο 3 ώρες και 19 λεπτά.

Στον Μαραθώνιο του 1896, έλαβαν συνολικά μέρος 17 αθλητές. Τέσσερις ξένοι και οι υπόλοιποι Έλληνες. Ο Λούης απ’ την αρχή ήταν στους ουραγούς. Κι ενώ οι προπορευόμενοι δρομείς Βασιλάκος, Μπελόκας και ο Ούγγρος Κέλνερ «διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους» πως ουδέποτε είδαν τον Λούη να τους προσπερνά, λίγο πριν τον τερματισμό ο αγγελιοφόρος αναγγέλει την πρωτοπορία του Λούη, κάνοντας το Στάδιο να δονείται απ’ την ιαχή «Έλλην! Έλλην!». Ο Λούης τελικά τερμάτισε πρώτος, με χρόνο 2 ώρες, 58 λεπτά και 50 δευτερόλεπτα (μειώνοντας σε κατά σχεδόν 20 λεπτά την προσωπική του επίδοση των προκριματικών!).

Ποιο ήταν όμως το βασικό στοιχείο που θέτει σε αμφισβήτηση την καθαρότητα της νίκης του Λούη; Πέραν των μαρτυριών των συναθλητών του, ήταν γεγονός ότι κατά την διάρκεια του Μαραθώνιου δεν υπήρχε κανένας έλεγχος απ’ τους κριτές, ενώ η οργάνωση ήταν υποτυπώδης. Έτσι οι «κακές γλώσσες» λένε, πως ο Λούης μετετράπη από ουραγός σε ουρανοκατέβατο νικητή από το πουθενά, καθώς κάλυψε ένα σημαντικό μέρος της διαδρομής πάνω σε…κάρο, κόβοντας δρόμο (έτσι εξηγείται και γιατί ήταν «αόρατος» στους προπορευόμενους αθλητές), γι’ αυτό κι έφτασε στο Στάδιο και σχετικά ξεκούραστος. Επιπλέον, αξίζει να σημειωθεί, ότι ο Λούης έκτοτε δεν ξανάτρεξε σε καμμία διοργάνωση, παρ΄ότι προκλήθηκε απ’ τους άμεσα θιγόμενους ηττημένους Βασιλάκο και Μπελόκα. Ίσως όπως λένε, για να μην φανεί η μετριότητά του και να κρατήσει την υστεροφημία του.

Οι υπαίθριοι αγώνες πάλης των «μπεχλιβάνηδων» (παλαιστών), η οποία δεν είναι τίποτα άλλο από την πάλη, όπως αυτή τελούνταν από την αρχαιότητα μέχρι και τους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες, αποτελούν σήμερα τουριστικό αξιοθέατο στην Τουρκία και την Βουλγαρία. Η διαφορά της παραδοσιακής πάλης με την αντίστοιχη ολυμπιακή μορφή, όπως έχει διαμορφωθεί, είναι, ότι η πρώτη ακολουθεί ένα διαφορετικό τελετουργικό τόσο ως προς τους κανονισμούς (είναι περισσότερο ελεύθερη και διατηρεί πασιφανέστατα πολλά στοιχεία από το αρχαίο παγκράτιο), όσο και προς τη γενικότερη διαδικασία τέλεσης του αγωνίσματος.

Οι Τούρκοι από τα πρώτα χρόνια της εγκαθίδρυσής τους στην Χερσόνησο του Αίμου προέβαιναν σχεδόν πάντα στην αφομοίωση τοπικών πολιτιστικών στοιχείων. Έτσι βλέπουμε σήμερα την ελληνική παραδοσιακή πάλη, όπως αυτή διεξάγονταν στα κλασικά χρόνια, όχι μόνο να επιβιώνει στους κόλπους της τουρκικής κοινωνίας, αλλά πολύ περισσότερο να αποτελεί σήμα κατατεθέν της οθωμανικής κουλτούρας.

Ο καθηγητής Ιστορίας J. E. Miller, σε σχετική τουρκική ιστοσελίδα επιχειρώντας ιστορική αναδρομή προς αναζήτηση των ριζών του αθλήματος δεν συναντά πουθενά την Ελλάδα(!) και ισχυρίζεται, ότι η παράδοση των μπεχλιβάνηδων έχει παρελθόν 4.650 ετών, οι ρίζες της οποίας βρίσκονται στην Βαβυλώνα και στην Αίγυπτο. Η πάλη με λάδι (Αγγλ. oilwrestling, Τουρκ. Yagli Gures) σύμφωνα πάντα με τον παραπάνω καθηγητή, αναβίωσε έντονα από τον Οθωμανό σουλτάνο Μωχάμετ Ε΄, ενώ θεσμοθετήθηκε οργανωτικά ως άθλημα το 1924 στο Εdirne της ανατολικής Θράκης (σ.σ. Αδριανούπολη) φέροντας την ονομασία «Kirkpinar», που θα πει σε ελεύθερη μετάφραση: «Οι 40 εποχές της Άνοιξης». Αναγράφεται ακόμα, ότι η λέξη «μπεχλιβάνης», που επιβιώνει στην ελληνική γλώσσα, δεν είναι τουρκικής αλλά ιρανικής προέλευσης και εισήλθε στον ελληνικό λόγο κατά τις αρχαίες εκστρατείες των Περσών κατά των Ελλήνων.

Η εν λόγω παράδοση επιβιώνει έντονα και στην γείτονα Βουλγαρία με τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά, ενώ κάθε χρόνο συνδιοργανώνονται παλαιστικοί αγώνες επί θρακικού εδάφους (Δυτική Θράκη, Ανατολική Ρωμυλία και Ανατολική Θράκη) μεταξύ Ελλήνων, Τούρκων και Βούλγαρων αθλητών, χωρίς όμως να δίδεται από το κράτος μας κάθε φορά η πρέπουσα σημασία ως προς την διαφήμιση του γεγονότος, ως προς την ενίσχυση των αθλητών, αλλά ακόμα και ως προς την ανάπτυξη κατάλληλων αθλητικών υποδομών. Σ’ αυτό το σημείο αξίζει να πούμε, ότι το άθλημα αυτό τελείται συνήθως τους θερινούς μήνες ακολουθώντας δηλαδή την αρχαιοελληνική παράδοση των Ολυμπιακών Αγώνων, οι οποίοι λάμβαναν χώρα από τον Ιούνιο μέχρι το Σεπτέμβριο. Έτσι αποδεικνύεται, ότι οι αγώνες πάλης, παρά την επίσημη αντιαθλητική γραμμή που χάραξε αργότερα το πολιτικοθρησκευτικό κατεστημένο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, συνέχισαν χωρίς διακοπή να υπάρχουν και να γοητεύουν τα βλέμματα του φιλοθεάμονος κοινού.

Παραλληλισμός με αρχαίες πληροφορίες
Σήμερα οι θεατές κάθονται στις θέσεις τους και μία ομάδα ανθρώπων, που είναι ντυμένοι με παραδοσιακές ενδυμασίες πασάδων-αρχόντων, αναγγέλλουν την έναρξη των αγώνων. Στην αρχαιότητα αυτή η επιτροπή αποτελούνταν από τους ελλανοδίκες, που είχαν και αυτοί κάποια κοινωνικά αξιώματα, διότι σύμφωνα με τον Παυσανία επρόκειτο για αντιπροσώπους των 12 φυλών των Ηλείων, οι οποίοι εκλέγονταν με κλήρο από τους ολιγαρχικούς και κατόπιν χειροτονούνταν από τον δήμο. Αναφέρεται επίσης, ότι έμπαιναν πρώτοι στην πομπή των αθλητών στεφανωμένοι και φορώντας λαμπρά φορέματα: «Αλλ’ ουδέ ο άρχων ουτοσί διίστησιν αυτούς και λύει την μάχην· τεκμαίρομαι γαρ τη πορφυρίδι των αρχόντων τινά τούτον είναι…». …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Κατά τη γνώμη μου, διαχρονικά από τον παγκόσμιο αθλητικό τύπο, προβάλλεται το δίπολο Πελέ-Μαραντόνα και η θέση τους στην κορυφή της πυραμίδας του Παγκοσμίου Ποδοσφαίρου έχει λάβει τη μορφή σχεδόν αυτονόητης αλήθειας… Κάτι σαν αξίωμα δηλαδή.

Παρά το γεγονός ότι οι δύο προαναφερθέντες παίκτες αξίζουν δικαιωματικά μια θέση στην ελίτ των ηρώων της «στρογγυλής θεάς», νομίζω ότι το εκβιαστικό, όπως προβάλλεται μερικές φορές, δίλημμα «Πελέ ή Μαραντόνα» αδικεί άλλες μεγάλες μορφές του Παγκοσμίου Ποδοσφαίρου, που έχουν προσφέρει, με τη σειρά τους, τα μέγιστα, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο της χώρας τους, αλλά και στην ανάπτυξη και καθιέρωση του ποδοσφαίρου ως «βασιλιά των σπορ».

Τουλάχιστον ένας από αυτούς, ο Ζινεντίν Ζιντάν, κατά τη γνώμη μου, άνετα μπορεί, αν απαλλαγεί κάποιος από την αναγκαιότητα του διλήμματος «Πελέ ή Μαραντόνα», να τοποθετηθεί ανάμεσα, ή δίπλα στους δύο μεγάλους. Και είναι κάτι που θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει και να θεωρήσει ως βάσιμο, με αναγωγή κυρίως σε κριτήρια που κατεξοχήν θα πρέπει να κυριαρχούν όταν συγκρίνουμε κορυφαίους ποδοσφαιριστές, δηλαδή με αναγωγή σε ένα σύνολο από τεχνικές αρετές εντός γηπέδου (σουτ, αμφιδέξια χρήση των ποδιών κοντρόλ, πάσα, ταχύτητα,στημένες φάσεις, άμυνα κτλ), αλλά και σε εξίσου σημαντικά κριτήρια όπως η ηγετικότητα, το «ειδικό βάρος» του παίκτη εντός του γηπέδου, η διάρκειά του μέσα στον χρόνο, η συμβολή του στις επιτυχίες των ομάδων στις οποίες συμμετείχε, και, τέλος, οι διακρίσεις, τόσο ατομικές, όσο και ομαδικές που έχει να επιδείξει κάποιος στο σύνολο της καριέρας του στα γήπεδα.

Υπό το φως των παραπάνω κριτηρίων,θεωρώ ότι ο Ζιντάν κάλλιστα τοποθετείται ανάμεσα στους δύο μεγάλους, αλλά και θέτει υποψηφιότητα να θεωρηθεί, έστω και κατ’ ελάχιστο, ανώτερος του Μαραντόνα, ιδίως εάν παρακάμψει κανείς κατά τη σύγκρισή τους την εξωγηπεδική, ταραχώδη δίχως άλλο, ζωή του Αργεντινού άσου, που σίγουρα -και ανεξάρτητα από τη δεδομένη τεράστια ποδοσφαιρική του αξία- έχει γιγαντώσει τον μύθο του, έχοντας διευκολύνει συνεπώς αυτό ακριβώς που ανέφερα στην αρχή: την επικράτηση δηλαδή του διλήμματος «Πελέ ή Μαραντόνα» στις συζητήσεις των απανταχού θαυμαστών του ποδοσφαίρου.

Νasos Kats

Συνέβη σε ελληνικό γήπεδο και σε επίσημο αγώνα του πρωταθλήματος βόλεϊ γυναικών, μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού.
Οι αθλήτριες του Παναθηναϊκού, αφού κέρδισαν τον αγώνα και το πρωτάθλημα, εμφανίστηκαν στο γήπεδο για να πανηγυρίσουν, φορώντας μπλουζάκια, δώρο των οργανωμένων οπαδών της Θύρας 13, τα οποία είχαν τυπωμένο στην πλάτη, το σεξιστικό σύνθημα της εξέδρας «ΤΣΟ ΚΑΙ ΛΟ», το οποίο μεταφράζεται σε «ΠΟΥΤΣΟ ΚΑΙ ΞΥΛΟ» (το «ποίημα» συνεχίζει «ΣΤΟΝ ΠΟΥΣΤΑΡΑ ΤΟΝ ΘΡΥΛΟ»). Δηλαδή, ένα χυδαίο σύνθημα των φανατικών οπαδών, η διοίκηση του Παναθηναϊκού, ουσιαστικά το νομιμοποίησε και το επισημοποίησε (αφού επέτρεψε να γίνει κάτι τέτοιο), βάζοντάς το μέσα στο γήπεδο, με τον πιο πανηγυρικό τρόπο.

Το τραγικό, είναι ότι αυτοί οι κύριοι, πραγματοποιούν συνεδριάσεις επί συνεδριάσεων, για την δήθεν πάταξη της βίας, όταν οι ίδιοι την βάζουν στα γήπεδα από την πίσω πόρτα και έχουν το θράσος μάλιστα να απαιτούν και την κρατική προστασία (=αστυνομία, που την πληρώνουμε για να προστατεύει τα παραγοντικά και οπαδικά παιχνιδάκια, του κάθε ματσωμένου προέδρου).

Δεν θα σχολιάσουμε, ότι αυτό το χυδαίο σύνθημα, καταδέχτηκαν να το βάλουν στην πλάτη τους γυναίκες, ούτε θα γίνει συμψηφισμός, της συγκεκριμένης ηλιθιότητας, με εμετικά συνθήματα ή ανάλογες ενέργειες, οπαδών άλλων συλλόγων. Τα ίδια σκατά είναι κι αυτοί, αλλά τουλάχιστον μέχρι τώρα, δεν υπήρχε και η, έστω και άτυπη, κάλυψη του συλλόγου που τους συντηρεί. Ούτε τα προσχήματα δεν κρατήθηκαν (έστω μια χλιαρή «καταδίκη» του συμβάντος).

Και για όλα αυτά, δεν κουνήθηκε φύλλο (πλην της εύλογης διαμαρτυρίας του Ολυμπιακού). Σαν να ήταν κάτι το απολύτως λογικό, υγιές και φυσιολογικό.

Να τους χαιρόμαστε…